TG11

Babamla aramdaki yakınlığın temellerinde maya tutmuş rahatsız edici bir alaycılık fark ediyorum. Kurallara, doğrulara, değerlere, hele annemin papağan gibi tekrarladığı şeylere karşı gözlerimiz buluşur, babam “Hiç işte!” gülüşünü yapardı. Zaman zaman bu gülüşe, omuz silkmeler ve “Amaan sende” el hareketleri eşlik ederdi. Onlarca insanı, onlarca yıl kandırabilmiş olmanın verdiği bir özgüvenle ağzının bir kenarını yukarı doğru kıvıran yarım gülümsemesi ise alaycılığının mührüymüş meğer.